Μόλις διάβασα το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου " Η γραμμή του ορίζοντος" σχεδόν απνευστι. Με καθήλωσε γιατί, αν και έχει γραφτεί για την γενιά του ( γεννημένος το 1956 - το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1991), θεωρώ ότι αφορά απόλυτα και τη δική μου τη γενιά.
Είναι αλήθεια ότι και για μας κάποτε υπήρχε η συνοικία, η Ελλάδα και ο πλανήτης κι ας ζήσαμε γρηγορότερα την κατάργηση των συνόρων γινομενοι παγκόσμιοι χωριάτες. Κι ας ζούμε πλέον παντού στον πλανήτη. Παραμένουμε όμως Έλληνες μέσα μας. Έχουμε μια ταυτότητα που μας ενώνει ακόμα και που έχει μέσα πόνο κι αυτή και κοινές μουσικές. Που αρνείται την ευτυχία της διαφήμισης και που θέλει να κάνει ντροπαλά τον σταυρό της σε κάποιο εκκλησάκι κάποιου νησιού. Που διστάζει να εκφράσει τον έρωτα της από συστολή και που δεν θέλει να μην έχει καθόλου χρόνο καταλήγοντας στο ντιβάνι ενός ψυχιάτρου. Και που πιστεύει ακόμα ότι υπάρχει μόνο ένα νησί για τον καθένα και που, όταν το βρει, θα βουτήξει στη θάλασσα του και θα κολυμπήσει αργά προς την γραμμή του ορίζοντος βρίσκοντας την λύτρωση.
.jpg)