Αυτή τη στιγμή στη Λάρισα, η Δημοτική Πινακοθήκη Κατσίγρα φιλοξενεί αναδρομική έκθεση του μεγαλου μας ζωγραφου Διαμαντή Διαμαντόπουλου (1914-1995), σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και προέδρου της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας Μάνου Στεφανίδη.
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για τη νεοελληνική ζωγραφική το οποίο έχει μελετηθεί επαρκώς πλέον κυρίως από τον Μάνο Στεφανίδη ο οποίος -θυμίζω - έχει γράψει το εξαιρετικό βιβλίο " Το δράμα του σώματος - Διαμαντής Διαμαντόπουλος - Αισθητική και ιδεολογία μιας εποχής" όπου αναλύεται η απόλυτα προσωπική φόρμα του ζωγράφου, ο τρόπος ζωής και σκέψης του, η ιστορία του στον καλλιτεχνικό χώρο μέσα από σημαντικά ντοκουμέντα αλλά και η εποχή στην οποία έζησε.
Πολλά στοιχεία από την μεγάλη έρευνα που έχει γίνει στο βιβλίο υπάρχουν και στον κατάλογο του Μουσείου Κατσίγρα, με τρόπο ουσιαστικό και προσιτά για το κοινό. Έμφαση, βέβαια, δίνεται στους 14 καλλιτέχνες που συνδέουν την περίφημη γενιά του '30 με το σήμερα όπως είναι ο δάσκαλος του Διαμαντόπουλου Κωνσταντίνος Παρθένης, οι φίλοι του Γιάννης Τσαρούχης, Γιώργος Μαυροιδης, Γιώργος Σικελιώτης και Γιάννης Μόραλης, ο Θεόφιλος ως πηγή έμπνευσης του αλλά και νεότεροι καλλιτέχνες που αποτέλεσε δική τους έμπνευση.
Στάθηκα ιδιαίτερα μπροστά στη σχέση μεταξύ του έργου του Διαμαντόπουλου Μορφή με ήρωα στο βάθος (1978-80) και του έργου του Εδουάρδου Σακαγιαν Η κοπέλα στο παγκάκι του αγάλματος (2018). Ο ασήμαντος, καθημερινός άνθρωπος πότε με φόντο και πότε πλάι πλάι με τους ήρωες της ιστορίας. Πόση απόσταση άραγε να τους χωρίζει;
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος στο χρονικό διάστημα 1936-38 μοιάζει να έχει κοινές αναζητήσεις με τον Γιάννη Τσαρούχη στο κλίμα ενός Ματίς, ενώ αργότερα αναπτύσσει ένα ιδιαίτερα προσωπικό εκφραστικό ιδίωμα, μεταξύ ρεαλισμού και κυβισμού, με θέματα από την αστική ηθογραφία όπως είναι οι περίφημοι εργάτες του αλλά και διάφορες καθημερινές σκηνές, μια ζωγραφική ανθρωποκεντρική.
Η "ελληνικότητα" είναι το βασικό χαρακτηριστικό που διαπερνά τις καλλιτεχνικές προσπάθειες της γενιάς του '30, όπως ονομάστηκε, τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και στα γράμματα. Η ανακάλυψη του Θεόφιλου προσθέτει μια νέα πηγή έμπνευσης, ενώ το έργο του Παρθένη επηρεάζει πολύ - άμεσα ή έμμεσα. Ζητώντας επιστροφή στις πηγές της ελληνικής τέχνης, καλλιτέχνες όπως ο Τσαρούχης, ο Μόραλης και ο Σικελιώτης αντλούν έμπνευση από την κλασική αγγειογραφία, τη βυζαντινή αγιογραφία, τη λαϊκή ζωγραφική, τον Καραγκιόζη. Στην περίπτωση των Διαμαντοπουλου και Τσαρούχη συνδυάζονται με το σύγχρονο εικαστικό ρεύμα του φωβισμού δίνοντας πολύ ιδιαίτερα αποτελέσματα. Ο Διαμαντόπουλος, όμως, παρόλο που αφομοιώνει τα πάντα, προτείνει κάτι πολύ ξεχωριστό και αυτόνομο και ίσως εκεί να βρίσκεται και το αίνιγμα της ζωγραφικής του που, σύμφωνα με τον Μάνο Στεφανίδη, τον καθιστά "απροσαρμοστο" και άρα ανένταχτο. Μια ζωγραφική που κάνει το αόρατο ορατό.
Όσοι βρεθείτε στην Λάρισα, μην χάσετε αυτή την έκθεση.