Νικηφόρος: Ζωγραφίζοντας το άπειρο

Γνωρίζοντας τον Νικηφόρο, αισθάνθηκα και τις ιδιαίτερες ικανότητες του ως νέου καλλιτέχνη. Με την διεισδυτική του ματιά - ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του φάσματος - μπορεί και διακρίνει λεπτομέρειες που κάνουν τα πράγματα να ξεχωρίζουν.

Ο αυτισμός είναι ένας καθημερινός αγώνας. Είναι, όμως, και ένα δώρο: είναι σοφία.

Ο Νικηφόρος Τσεκούρας διαθέτει σοφία. Μπορεί και κρατά τις αισθήσεις στα βάθη της ψυχής του. Έχει την αίσθηση της βαρύτητας και αυτή της φυγόκεντρης δύναμης. Η Γη γυρίζει μέσα του κι εκείνος μέσα σ' αυτήν. Η καρδιά του χτυπά στο ρυθμό της Γης που περιστρέφεται. Το υπόλοιπο Σύμπαν περιστρέφεται κι αυτό στον ίδιο ρυθμό, φτιάχνοντας το άπειρο, με σφαίρες και κύκλους που κινούνται ο ένας μέσα στον άλλον. Αστέρια, σπείρες, ήχοι, φως και η κίνηση της ζωής. Σύμπαν, Γαλαξίας, Ήλιος, Θάλασσα, Ουρανός. Μαύρο, κόκκινο, κίτρινο, βαθύ γαλάζιο, μπλε.

Ταυτόχρονα, μέσα του υπάρχει η σιωπή, η ηρεμία, η ακινησία και τα γνώριμα πρόσωπα, τα θνητά. Τα βλέπει, και ενώ φαίνεται ότι δεν τα κοιτάζει, ξέρει πως του χαμογελούν και πως είναι όλο χρώμα.

Ο Νικηφόρος συγκεντρώνεται σε μια κυκλική κίνηση που τον εκτοξεύει προς το άπειρο, μακριά από τους άλλους, μακριά από αυτόν εδώ τον κόσμο. Και ζωγραφίζει. Ενώνεται με την αστερόσκονη και όλα ξαναρχίζουν απ' την αρχή.

Κοιτάζει ένα βάζο με λουλούδια και τον κοιτάζει κι εκείνο. Είναι μακριά του και το δωμάτιο όπου βρίσκεται μεγάλο. Γι' αυτό το βάζο είναι τόσο μικρό και τα λουλούδια τόσο ζωντανά. Είναι σε επαφή μαζί τους.

Την ίδια στιγμή, διατηρεί την ελευθερία της παιδικότητάς του και αυτό το γεγονός δίνει στα έργα του μια άλλη δυναμική: διαθέτουν ταυτόχρονα μια ένταση και μια αθωότητα. Αυτό εξάλλου είναι που τα κάνει τέχνη. Οι γραμμές του, εξπρεσιονιστικές, εκφράζουν την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του. Ο ψυχισμός του αποτυπώνεται ατόφιος στον καμβά, χωρίς καμιά ωραιοποίηση. Έτσι, το έργο του παραμένει πάντα αληθινό και αυθεντικό.

Ο Νικηφόρος γαληνεύει κι ύστερα ανακτά την κυριαρχία του. Παρατηρεί τους γλάρους. Ίσως να είναι από έναν άλλο κόσμο. Ίσως αυτός να είναι ο παράδεισος, μες στην απλότητά του. Μες στο λευκό και το γαλάζιο. Μες στην κίνηση ενός φτερού που διατηρεί, όμως, την αναγνωρισιμότητά του.

Ο Νικηφόρος αγαπάει τα χρώματα και τη ζωγραφική και αυτό φαίνεται σε όλα τα έργα του. Δεν φτιάχνει μόνο σχήματα. Έχει την απόλυτη αίσθηση του κόσμου που τον περιβάλλει και γνωρίζει, παράλληλα, την εικόνα της ψυχής του. Όντας στο φάσμα του αυτισμού, μπορεί, πολλές φορές, να αντιμετωπίζει ζητήματα υπερευαισθησίας στο αισθητηριακό του κέντρο, κατορθώνει, όμως, το παραμικρό ερέθισμα (ήχο, φως, εκφράσεις προσώπου) να το μετατρέπει σε τέχνη και να το επικοινωνεί στον θεατή. 

Η ζωγραφική είναι η δική του φωνή για να μιλά στον κόσμο. Ο ίδιος, είναι «πιο δυνατός απ' το όνειρο» και μας δίνει ένα μάθημα ζωής. Το έχει γράψει πολλά χρόνια πριν ο Βικτόρ Ουγκό στο «Ακρωτήρι του ονείρου»:

«Μονάχα τούτο μην ξεχνάτε:

Εκείνος που ονειρεύεται πρέπει να 'ναι

Πιο δυνατός απ' το όνειρο

Ειδάλλως κινδυνεύει».

Ήρα Παπαποστόλου

Ιστορικός Τέχνης - Συγγραφέας