Έχω συνεργαστεί πολλές φορές με τον Χριστόφορο Κατσαδιωτη και έχω να πω ότι είναι ένας από τους καλύτερους χαράκτες που έχει βγάλει η Ελλάδα. Δικαιολογημένα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην Εθνική Πινακοθήκη.
Οι Άγιοι του είμαστε όλοι εμείς παραμορφωμένοι από όσα μας έφερε η ζωή στο διάβα μας. Και οι εικόνες του - όπως εξάλλου και τα χαρακτικά του Goya που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη - ασκούν κριτική στην κοινωνία, με τους ανθρώπους της Εκκλησίας της να εκμεταλλεύονται την αθώα πίστη στο όνομα του κέρδους και όχι μόνο.
Για τον βουλευτή της Νίκης που έκανε τους βανδαλισμούς ( φασισμός ονομάζεται αυτό) το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν είναι τρόπος αυτός να κερδίζει ψηφαλακια όπως νομίζει. Η ελευθερία της έκφρασης είναι πάνω απ' όλα. Εξάλλου ο Χένρυ Μιλλερ το είχε πει :«Ό,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί, είναι καταδικασμένο».
Τι λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης:
https://www.efsyn.gr/tehnes/eikastika/465879_bebilos-eimai-ego-i-aytos-poy-katestrepse-ta-erga-moy
Και ένα άρθρο που με εκφράζει απόλυτα:
Μια διαφορετική ξενάγηση στην Εθνική Πινακοθήκη, με τους συμπαραστάτες εντός και τους θρησκόληπτους φανατικούς απέξω. Η διευθύντρια Συραγώ Τσιάρα, σοφά πράττοντας, αποφάσισε οι βανδαλισμένοι πίνακες του Christophoros Katsadiotis να παραμείνουν εκεί που τους πέταξε ο ακροδεξιός βουλευτής, συνεχίζοντας έτσι να αποτελούν μέρος της έκθεσης, ως σύμπτωμα των σκοτεινών καιρών που ζούμε. Συγχαρητήρια στην Διευθύντρια!!!
Ο βανδαλισμός από τον ακροδεξιό βουλευτή:
https://youtu.be/zE1fiQtgZF0?si=_xqmU575Fv318TMR
Τι είπε η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης:
Και επειδή πολλοί με κατηγορούν ότι είμαι άθεη ( μέχρι και σατανιστρια με αποκάλεσαν!), εδώ, με αφορμή την έκθεση της Έλενας Παπαδημητρίου εξηγώ τι ειναι για μένα ιερό.
Είχα την χαρά να έχω μια μεταφυσική εμπειρία στην έκθεση της Έλενας Παπαδημητρίου στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων όπου ξεναγηθηκαμε με τον άντρα μου από την ίδια και την ευχαριστούμε πολύ.
24 συμβολικά άνθη για 24 υπαρκτές γυναίκες όλων των ηλικιών, όσες και τα γράμματα της αλφαβήτου.
Προφανώς και η έκθεση αφιερώνεται στις γυναίκες που έζησαν διαχρονικά στον " πολιτισμό της σιωπής" λόγω των προκαταλήψεων των πατριαρχικών κοινωνιών. Εγώ όμως τις είδα σαν σύγχρονες άγιες ( βοηθάει σίγουρα το χρυσό φόντο, το μέγεθος των έργων και η γεωμετρική αυστηρότητα των βυζαντινών και ανατολίτικων μοτίβων) και ένιωσα τους ψιθυρους τους. Ένιωσα το πνεύμα και την ιεροσύνη τους. Όταν, μάλιστα, μπήκα στην δεύτερη αίθουσα όπου ακουγόταν μουσική με την τεχνική bouche fermee, ένιωσα να με περιτριγυρίζουν ψαλμωδίες που απέδιδαν στην ζωή το μυστήριο της.
Βέβαια κάθισα στην καρέκλα της γυναίκας που μιλάει γιατί έχω σκοπό να σπάω πάντα τη σιωπή μου όπου χρειάζεται και με όποιο κόστος. Αλλά βγήκα ανάλαφρη, όπως όταν βγαίνω από κάποιο μικρό ερημοκκλησι κάποιου νησιού όπου έχω ανάψει ένα κερί.
