Μόλις είδα την ελληνική διασκευή του Όσα Παίρνει Ο Άνεμος στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά.
Το ανέβασμα αυτού του τόσο σπουδαίου, διαχρονικού και ταυτόχρονα επίκαιρου έργου, σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη, αποτελεί στην πραγματικότητα τη μεταφορά ενός βαθιά προσωπικού αναγνώσματος. Πρόκειται για μια θεατρική μετεγγραφή που εστιάζει στην αντιπολεμική κραυγή του έργου, φωτίζοντας παράλληλα τον έρωτα και τις κοινωνικές ανισότητες, με βασικό μέσο έκφρασης τη ζωντανή μουσική του Γιώργου Παλαμιώτη και τις ισχυρές αναφορές στον αμερικανικό Νότο.
Ερμηνεύουν οι: Λένα Παπαληγούρα, Ορέστης Τζιόβας, Όμηρος Πουλάκης, Γεράσιμος Γεννατάς, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Idra Kayne, Θάνος Κόνιαρης, Δάφνη Καμμένου και Ελευθερία Πάλλα. Στον ρόλο της μικρής Μπόνι Μπλου εμφανίζονται σε διπλή διανομή οι Νάρια Αθανασοπούλου και Άνα Χριστοδούλου.
Οι χαρακτήρες της Μίτσελ αποκτούν την σύγχρονη σημασία τους, με τη Μαμμυ να είναι η αφηγήτρια και ο παλμός του έργου.
Μάλιστα, κάποια στιγμή, διακόπτει το ρου της θεατρικής ιστορίας και μιλάει απευθείας στο κοινό ακόμα και για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία χρησιμοποιώντας την φράση " Δεν μπορώ να αναπνεύσω ”, μέσα στα πλαίσια της φρικτής αντιμετώπισης των φυλετικά καταπιεσμένων από το επίσημο κράτος.
Η μουσική είναι παντού σε αυτό το εγχείρημα, κυρίως μελωδίες των γκόσπελ που βγαίνουν μέσα από τις βαμβακοφυτείες, τις εκκλησίες, τους εξεγερμένους, τις φυλακές.
Πόλεμος, έρωτας, αγάπη για τη γη, επιβίωση και ένας κόσμος που χάνεται. Πόση αλήθεια για το εσωτερικό της σημερινής Ελλάδας αλλά και για γύρω της. Πόσο ταιριαστό πραγματικά ένα τέτοιο έργο τώρα, με τον πόλεμο δίπλα μας, με την υποκρισία στο ζενίθ, με το χρήμα για Θεό και τον φασισμό και τον ρατσισμό να κερδίζουν συνέχεια έδαφος.
Υπάρχουν και πολύ ωραία στοιχεία στα σκηνικά: η Ατλάντα που φλέγεται με το έντονο κόκκινο φόντο και τις δύο μεγάλες ροδες για την άμαξα της φυγής, μια κούνια που αιωρείται, αλλά και το φόρεμα που φτιάχνει η Σκάρλετ από την κουρτίνα του σπιτιού της να εμφανίζεται έτοιμο από τον ουρανό για να την ντύσουν μ' αυτό.
Προσωπικά ανατριχιασα στο σημείο που η Σκάρλετ φωνάζει ότι θα κάνει οτιδήποτε πλέον για να μην ξαναπεινασει, στη σκηνή του θανάτου του παιδιού της αλλά και οταν λέει οτι αύριο ειναι μια άλλη μέρα. Αξιζαν κατά πολύ το επαναλαμβανόμενο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης.
Το έργο, τελικά, είναι μια τολμηρή καλλιτεχνική φωνή. Παρολ' αυτά, γίνονται αναπόφευκτα συγκρίσεις με το βιβλίο, την ταινία, ακομα και με το γαλλικό μιουζικαλ, και αυτό σε κάνει να σου λείπει κάτι. Ακόμα δεν εχω βρει τι είναι αυτό. Ίσως η έντονη μυθική διάσταση των ηρώων.