Φρίντα Κάλο: Μια γυναίκα που “ήθελε” γι'αυτό και “μπόρεσε”.
Στο Παρίσι του 1939, μια Μεξικάνα γυναίκα ζωγράφος, η Φρίντα Κάλο, περιστοιχιζόταν από πλήθος θαυμαστών μεταξύ των οποίων οι Πικάσο, Μπρετόν, Καντίνσκι και Ντισάμπ.
Η ίδια είχε πει: “Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση. Αυτό ας το μάθουν όλοι. Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά. Πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Εκείνη η καυτή μέρα θα με κρατάει πάντα μες στην αγκαλιά της. Ως παιδί, εκπυρσοκρότησα. Ως ενήλικος, πυρπολήθηκα. Είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου. Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι. Μετά από λίγο, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, el Gran Insurrecto, θα ξεσήκωνε το Νότο. Ἠμουν λοιπόν τυχερή: το 1910 ήταν η χρονολογία γέννησής μου”.
Η Φρίντα Κάλο ήταν μια γυναίκα που “ήθελε”, γι'αυτό και “μπόρεσε”.
Στην ηλικία των έξι ετών αρρώστησε από πολιομυελίτιδα: το ένα της πόδι ήταν μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Στα δεκαοχτώ της χρόνια, ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων. Από τότε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη, όμως, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα, ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Τα περισσότερα έργα της στη συνέχεια θα ήταν αυτοπροσωπογραφίες που εκφράζουν αυτόν τον πόνο καθώς και τη σεξουαλικότητά της.
Επηρεασμένη από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό, αλλά και από ευρωπαϊκά ρεύματα όπως ο υπερρεαλισμός και ο συμβολισμός, φτιάχνει έργα όπου κυριαρχούν τα έντονα χρώματα (τα αγαπημένα της: κίτρινο, πορτοκαλί, μπλε, βαθύ κόκκινο, μαύρο). Το 1929 παντρεύεται τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ήταν ένας γάμος μεταξύ δύο δημιουργών, που δεν προιωνιζόταν καθόλου ανιαρός. Η πολιτική απασχολούσε σε μόνιμη βάση τον Ντιέγκο. Γεωγραφικά αλλά και ιστορικά, βρισκόταν πάνω στη διαγώνια γραμμή που ξεκινούσε από την επανάσταση του Μεξικό, η οποία ξέσπασε το 1910, και έφτανε ως την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, το 1917, περνώντας από τον πόλεμο του 1914 στη Γαλλία. Η άποψή του: Η τέχνη, συμπεριλαμβανομένων και των έργων του, είχε τη δυνατότητα να κάνει τον κόσμο καλύτερο, πιο ανθρώπινο. Η άποψη της Φρίντα: η ατομικότητα πρέπει να θυσιάζεται προς χάρη του κοινού συμφέροντος. Αν αμφιβάλλει κανείς, είναι σαν να εγκληματεί έναντι ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Στη ζωή της έκανε τρεις μόνο εκθέσεις: η μία οργανώθηκε στο Παρίσι από τον Αντρέ Μπρετόν και οι άλλες δύο έγιναν στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.
Η Φρίντα Κάλο ήταν μια παθιασμένη γυναίκα. Αγαπούσε πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους. Δεν φοβόταν το θάνατο. Ήθελε να ζήσει. Πέθανε τα χαράματα της 13ης Ιουλίου του 1954.
Ο τελευταίος της πίνακας; Ορεκτικά, όμορφα καρπούζια, κομμένα στα δύο: νεκρή φύση που η Φρίντα ονόμασε Ζήτω η ζωή. Οι τελευταίες της λέξεις; Μια φράση στο ημερολόγιό της: Ελπίζω η “έξοδος” να είναι ευτυχής και μακάρι να μην επιστρέψω ποτέ.
Το “Γαλάζιο Σπίτι” της στο Κογιοακάν στην πόλη του Μεξικού που της δώρισε το 1957 ο Ντιέγκο Ριβέρα λειτουργεί πλέον ως μουσείο. Όσο για το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, απεικόνισε το πρόσωπό της μαζί με αυτό του Ριβέρα στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος.
Πηγή: Rauda Jamis, Φρίντα Κάλο, Αυτοπροσωπογραφία μιας γυναίκας, εκδ. Λιβάνης
