https://www.art-athina.gr/el/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1-2014/platforms-project-art-athina-2014/#more-3526 Η ομάδα SIMULACRUM είναι οι Βανέσα Αναστασοπούλου, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Γιώργος Καβούνης, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Λαμπρινή Μποβιάτσου και Βασίλης Σελιμάς.
Concept Έκθεσης : Ενώ η πρώτη ανάγνωση των έργων παραπέμπει στην παραστατική ζωγραφική, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μοιάζουν να αναζητούν την αλήθεια στον αόρατο κόσμο ( στο υποσυνείδητο, στο όνειρο, στα σύμβολα, στην αλληγορία, στη δημιουργική φαντασία)
Η λέξη Simulacrum( ομοίωμα ) σημαίνει “καθ'ομοίωσιν, ομοιότητα” και καταγράφτηκε για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα στα τέλη του 16ου αιώνα για να περιγράψει μία παράσταση όπως είναι ένα άγαλμα ή ἐνα ζωγραφικό έργο που αναπαριστούν ένα θεό. Ο φιλόσοφος Fredric Jameson δίνει σαν παράδειγμα καλλιτεχνικού ομοιώματος τον φωτορεαλισμό όπου ένας πίνακας δημιουργείται από την αντιγραφή μιας φωτογραφίας που είναι η ίδια ένα αντίγραφο του πραγματικού. Άλλες μορφές τέχνης που έχουν να κάνουν με το ομοίωμα είναι το trompe l' oeil, η ποπ αρτ, ο ιταλικός νεορεαλισμός και το γαλλικό Νέο Κύμα.
Πηγή:Βικιπαίδεια
The word Simulacrum, from latin:simulacrum, which means "likeness, similarity",was first recorded in the English language in the late 16th century, used to describe a representation, such as a statue or a painting,
especially of a god. Philosopher Fredric Jameson offers photorealism as an example of artistic simulacrum, where a painting is sometimes created by copying a photograph that is itself a copy of the real.Other art forms that play with simulacra include trompe l' oeil, pop art, Italian neorealism and French New Wave.
As far as the works of all the members of the group are concerned, while at first sight they all seem to have in common the figurative painting, the artists themselves seem to seek the truth in the invisible world (in the subconscious, the dream, the symbols, the allegory, the creative fantasy)
Participants: Ira Papapostolou, Anastasopoulou Vanessa, Giannakopoulos Leonidas, Kavounis Yiorgos – Panayiotis, Katsipanos Theofilos, Boviatsou Lamprini, Selimas Vasilis
Η Βανέσσα Αναστασοπούλου φτιάχνει έργα με ακουαρέλες και μολύβια ενώ χρησιμοποιεί και κλωστές σε χειροποίητα χαρτιά. Πρόκειται για έργα όπου δίνεται έμφαση στη λεπτομέρεια έτσι ώστε να αποδοθεί το αίσθημα της εύθραυστης και μετέωρης ύπαρξης του ανθρώπου καθώς και για να τεθούν ερωτήματα σε σχέση με το πέρασμά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο.
“Τα έργα εντάσσονται στο μεταίχμιο μεταξύ της κίνησης δύο κόσμων. Ενάντια στην περιρρέουσα βαναυσότητα γινόμαστε μάγοι με την ελπίδα να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα από άλλο δρόμο, βρίσκουμε καταφύγιο στις αλχημείες, φτιάχνουμε κόσμους φανταστικούς, μεταμορφώνοντας και μετουσιώνοντας το γνώριμο”, λέει η ίδια.
Ο Λεωνίδας Γιαννακόπουλος δουλεύει με σινική μελάνη και ραπιτογράφους. Αυτό που τον απασχολεί είναι να δημιουργήσει ένα καινούριο σύμπαν, ένα περιβάλλον ουτοπικό. Για την επίτευξη του στόχου του διαλέγει δαφορετικά στοιχεία από φωτογραφίες, από χαρακτικά του 16ου αιώνα τα οποία χρησίμευαν στις έρευνες βοτανολογίας, και σχεδιάζει επανασυνθέτοντας. Με εξαιρετική έμφαση στη σχεδιαστική λεπτομέρεια, δημιουργεί φανταστικούς κόσμους: τους δικούς του μικρόκοσμους με τα μυστήρια φυτά ή τα τερατόμορφα έντομα. Επηρεασμένος από το γερμανικό εξπρεσιονισμό και από ταινίες που προβάλλουν τη σχέση ανθρώπου και μηχανής όπως το Metropolis του Φριτς Λανγκ ( όπου η πλοκή του λαμβάνει χώρα σε μία μελλοντική αστική δυστοπία), καθώς και με μία steampunk αισθητική ( αισθητική επιστημονικής φαντασίας εμπνευσμένη από το βιομηχανικό περιβάλλον) που πολλές φορές θυμίζει κόμιξ αλλά και τη γεμάτη φαντασία εικονοπλασία του Μαξ Έρνστ, φτιάχνει μια ολόκληρη προσωπική εικονογραφία, αξιοποιώντας την ανατρεπτική γοητεία μιας υποκουλτούρας.
Ένα από τα αγαπημένα θέματα του Γιώργου Καβούνη είναι η απεικόνιση του Δυτικού πολιτισμού που τον βλέπει μέσα από το πρίσμα της κρίσης, του χρήματος, της θρησκείας, των ανθρώπινων σχέσεων, της φαρισαϊκής ανιδιοτέλειας, των ρατσισμών, των φανατισμών, της αλαζονείας, της εξουσιομανίας. Ένας κόσμος που καταρρέει και καταστρέφεται. Άνθρωποι με κεφάλια ζώων μπαίνουν στα έργα του, άνθρωποι – μηχανές, με βιομηχανικά μέλη, σύγχρονοι νάρκισσοι και ψεύτικης ομορφιάς γυναίκες. Επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Νίτσε, αλλά και συγγραφείς όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Ουναμούνο, ο Ντοστογιέφσκι, ο Ρ. Αποστολίδης, και ο Κούντερα, μεταφέρει την κοσμοθεωρία τους και την ατμόσφαιρά τους στα έργα του. Ο ρεαλισμός του είναι άκρως περιγραφικός και λεπτομερειακός και διερευνά τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των προσώπων που απεικονίζει. Η λεπτή σχεδιαστική επεξεργασία, η ιδιαίτερη μελέτη της κίνησης του σώματος, αλλά και η έντονη μεταφυσική διάθεση μαγεύουν το θεατή.
Η ζωγραφική του Θεόφιλου Κατσιπάνου είναι ανθρωποκεντρική με στοιχεία μεταφυσικής διάθεσης. Παραμορφωμένοι άνθρωποι, αινιγματικά ζώα, φύση και εσωτερικοί χώροι φτιαγμένοι με περίσσια λεπτομέρεια είναι μερικά από τα στοιχεία που συναντάμε στα έργα του. Ενώ η πρώτη ανάγνωση των έργων παραπέμπει στην παραστατική ζωγραφική, ο ίδιος μοιάζει να αναζητά την αλήθεια στον αόρατο κόσμο. Η προοπτική παραμορφώνεται και πολλές φορές τα περιβάλλοντά του προξενούν ένταση και οι φιγούρες του φόβο. Με σουρεαλιστική διάθεση και χιούμορ, φτιάχνει κόσμους φανταστικούς, βγαλμένους σαν από παραμύθι, όπου κυριαρχούν το παράλογο και το όνειρο.
www.lampriniboviatsou.com/?lang=el
Η όραση παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωγραφική της Λαμπρινής Μποβιάτσου. Το βλέμμα της, έντονο, παρατηρεί τον εαυτό της και τον κόσμο, σε μια προσπάθεια αποτύπωσης της πραγματικής αλλά και πλασματικής της ταυτότητας. Ο θεατής βλέπει με τα μάτια της ίδιας την δική της πραγματικότητα που καθρεφτίζεται σε αντικείμενα, σκεύη, τζάμια ή στην οθόνη κάποιου υπολογιστή. Η όραση αποκτά και εδώ τον ιερό της χαρακτήρα. Ο Θεός-Δημιουργός-Καλλιτέχνης παρατηρεί τον άνθρωπο που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Η ζωγράφος, μέσω της απεικόνισης του ματιού, επαναφέρει την αντίληψη της ιερότητας της τέχνης. Το μάτι του καλλιτέχνη μετατρέπεται στο μάτι του Δημιουργού που παρατηρεί το μυστήριο του σύμπαντος σε μια προσπάθεια εύρεσης του εαυτού και του Μεγάλου Όντος που βλέπει τα πάντα.
Η ζωγραφική του Βασίλη Σελιμά έχει σαν κέντρο της τον άνθρωπο και τις αγωνίες του. Παραστατική ζωγραφική που εκφράζει ιδέες και συναισθήματα. Ταξίδια και αποχωρισμοί είναι μερικά από τα θέματά του. Τρένα, βάρκες, αυτοκίνητα, σπίτια δηλώνουν αυτή τη μετακίνηση του ανθρώπου και την ανάγκη του για μια ασφαλή στέγη. Ταλαιπωρημένοι από τις μετακινήσεις οι άνθρωποί του ψάχνουν κάποιο σπίτι για να ζεσταθούν, το κλειδί του ακουμπισμένο σε κάποιο πάγκο.Οι γυναίκες του είναι φυσικές, σοβαρές και θλιμμένες. Από μικρά κορίτσια έως γυναίκες. Οι γυναίκες αυτές άλλοτε φεύγουν για κάποιο ταξίδι, άλλοτε μεταναστεύουν, άλλοτε συμβολίζουν τον έρωτα και άλλοτε εκπροσωπούν το ίδιο του το σπίτι. Γνώριμες φιγούρες, από το στενό του περιβάλλον, ‘αλλοτε τον εγκαταλείπουν και άλλοτε στέκονται δίπλα του. Ο Βασίλης Σελιμάς προσεγγίζει τα θέματά του με συμβολική και μεταφυσική διάθεση και κινείται μεταξύ συνειδητού και ασύνειδου, προτίνοντας μια δική του ερμηνεία της πραγματικότητας. Αυτό που πιστεύει είναι ότι πρέπει να γυρίσουμε στο παρελθόν να δούμε τα λάθη μας και να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας στο σήμερα. Είμαστε όλοι μετανάστες, πέρα από τις χώρες, πέρα από τους ανθρώπους, μας λέει. Τελικά, είμαστε όλοι νοσταλγοί. Μιας ηλικίας. Μιας χώρας. Ενός χαμένου παράδεισου.
Όλες οι φωτογραφίες εδώ:
www.facebook.com/iraparaskevi.papapostolou/media_set?set=a.10152443198104402.569149401&type=3