Ένα νησί αγαπημένο

Ένα νησί αγαπημένο 

Πολλοί θα έχετε πάει στη Σκύρο για διακοπές. Εγώ την έζησα τα καλοκαίρια από μικρό παιδάκι. Εκεί έκανα τις πρώτες παρέες, έπαιζα κιθάρα και καραγκιόζη πάνω στο σφά, έλυνα σταυρόλεξα και διάβαζα καντυ κάντυ όσο η μητέρα μου έβλεπε στην τηλεόραση τον Ριτζ και την Καρολαιν, ζωγράφιζα, πότιζα, σκάλιζα, έπαιζα τένις και μπάσκετ με τον αδερφό μου, καταβρεχόμουν με το λάστιχο, φύτευα ήλιους, ξάπλωνα στην αιώρα. Εκεί με τσίμπησε τσούχτρα όταν έκανα μπάνιο και έμαθα ότι δεν είμαι ευτυχώς αλλεργική σε τίποτα. Εκεί το σκαγα αργότερα από την ταράτσα για να πάω να ξενυχτίσω και να πιω ποτά που δεν μου άρεσαν καθόλου. Εκεί κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο, εκεί συνάντησα τον πρώτο μου έρωτα, εκεί έκανα βόλτα με τις βάρκες σε υπέροχα μέρη για να μαζέψω αλάτι από τα βράχια βλέποντας τα αγριοκάτσικα να κρέμονται στο πουθενά. Μώλος, Ατσίτσα, Καλαμίτσα, Άγιος Πέτρος, λιμνούλα, Γυρίσματα. Πήγα σε όλες τις παραλίες και έκανα πικ νικ μέσα στα πεύκα και μες στις παπαρούνες. Πήγα και άναψα κεράκι στις εκκλησίες κι έφτιαξα στεφάνια για τον επιτάφιο. Εκεί μου τρύπισαν το αυτί μου με καρφίτσα για να μπορώ να φοράω σκουλαρίκια. Εκεί προδόθηκα άσχημα από τους ανθρώπους όταν αποφάσισα να ζήσω ένα ολόκληρο χειμώνα.  Κουτσομπολιά, φήμες και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτά που έχω τώρα να αντιμετωπίσω στην Αθήνα, με άλλη ματιά πια. Γιατί τα πραγματικά δύσκολα όπως η εφηβεία πέρασαν. Γιατί χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε. Στη Σκύρο έμαθα ότι οι άνθρωποι μπορεί και να μην σε αγαπούν, και να μην σε πιστεύουν και να μην σε ζητάνε. Μπορει όμως και να σε αποδεχτούν ή και να σ' αγαπούν αλλά να μην ξέρουν πώς να το δείξουν.

Ήρα Παπαποστόλου