Όχι στην παρελθοντολογία!
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω περάσει εδώ και πολύ καιρό τη φάση νοσταλγώ το σχολείο, τους παλιούς φίλους ή το πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα επιθύμησα ποτέ γιατί πάντα κάτι ωραίο βρίσκω να κάνω που κάνει όμορφο το παρόν μου. Μεγαλώνοντας βάζεις άλλους στόχους, άλλες προτεραιότητες και κάθε φορά δημιουργείς και καινούριες φιλίες ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεσαι. Βαριέμαι αφόρητα τις μαζώξεις παλιών συμμαθητών – που οι περισσότεροι παντρεύτηκαν απλά για να τακτοποιηθούν και όχι επειδή βρήκαν το σύντροφο που τους αξίζει – , βαριέμαι αφόρητα την παρελθοντολογία και το πόσοι σε περιμένουν στη γωνία να σου πουν πόσο πάχυνες ή πόσο αδυνάτισες από τότε που σε ήξεραν. Δεν μπορούμε να τους κρατάμε όλους για φίλους σε αυτή τη ζωή ούτε γίνεται να μας δένουν πράγματα που πέρασαν. Άντεξε αυτή η φιλία στο χρόνο; Υπήρχε εξέλιξη με κατεύθυνση; Έχει καλώς. Αλλιώς αντίο.
Το ίδιο πιστεύω και για τις σχέσεις. Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουν άμα δεν προχωράνε. Δεν μπορείς να βρεις τον σύντροφο της ζωής σου στα 17 -με ελάχιστες εξαιρέσεις – αφού όσο εξελίσσεσαι ζητάς καινούρια πράγματα που τις περισσότερες φορές δεν μπορεί ο άλλος να σου τα προσφέρει. Αυτός που θα μπορέσει και θα θελήσει να είναι μαζί σου για πάντα – αν αυτό είναι δυνατό – θα πρέπει κι αυτός να εξελίσσεται, να εξελίσσεστε μαζί τελοσπάντων βρίσκοντας λύσεις για την κάθε περίοδο της ζωής με όσα αυτή επιφυλάσσει.
Δεν είναι αποτυχία το διαζύγιο. Ούτε το τέλος μιας φιλικής σχέσης. Αντίθετα, βοηθάει στο να προχωράμε πάντα με βάση τη λογική και το συναίσθημά μας, ελεύθεροι από κολλήματα και εμμονές. Δεν μπορούμε να μένουμε σε μία ηλικία. Η ζωή κυλάει. Και είναι ωραίο να κυλάμε μαζί της.
Ήρα Παπαποστόλου
