Δεν θα πω κάτι καινούριο, απλά θα το πω με τον δικό μου τρόπο.
Ναι. Είναι ωραίο να ξεκόβεις από ανθρώπους που τελικά δεν σου ταιριάζουν. Χωρίς να νιώθεις καμία απολύτως ενοχή. Και είναι ωραίο να κάνεις χώρο για καινούριους ανθρώπους στη ζωή σου. Πολλοί από αυτούς μάλιστα μπορεί και να ήταν δίπλα σου και να μην τους έβλεπες.
Όσο μεγαλώνεις συναισθηματικά, αποβάλλεις πολλά ψεύτικα κομμάτια και άλλα που δεν είναι δικά σου. Και αυτόματα προσελκύεις νέους ανθρώπους.
Είναι κάποιος άρρωστος; Βλέπεις μέσα από αυτόν τη δική σου αρρώστια. Αποδεσμεύεσαι από αυτόν; Αποδεσμεύεσαι και από το δικό σου άρρωστο κομμάτι. Σου φέρεται κάποιος άσχημα; Εσύ ο ίδιος φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου. Τον βγάζεις από τη ζωή σου; Αρχίζεις να σέβεσαι αυτό που είσαι.
Δεν μπορείς να τα χεις καλά με όλους. Όσο είσαι αληθινός, θα έχεις εχθρούς και φίλους. Θα αφήνεις κάποιους πίσω και θα γνωρίζεις κάποιους άλλους. Θα σε αφήνουν κάποιοι και θα τους αντικαθιστάς. Ή θα δένεσαι ακόμα πιο πολύ με κάποιους που διάλεξες και σε διάλεξαν.
Οι σύντροφοι πολλές φορές αντικατοπτρίζουν αυτό που εσύ είσαι σε συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Ανεξάρτητοι; Προβληματικοί;Εγωιστές;Μαμάκηδες;Αυτόνομοι; Φιλόδοξοι; Όλοι κι από ένα κομμάτι του εαυτού σου, που αγαπάς ή μισείς. Που ανέχεσαι ή δεν αντέχεις. Που απολαμβάνεις ή σε κάνει να βαριέσαι. Που διαθέτεις ή νοσταλγείς. Με το οποίο συμβιβάζεσαι ή για το οποίο αδιαφορείς. Και που όταν το αφήνεις σημαίνει ότι δεν σε εκφράζει πια.
Ήρα Παπαποστόλου
