www.youtube.com/watch?v=rRbIdZyLnto
www.mcf.gr/el/whats_on/?ev=hroma_stin_patrida_ton_kairon
www.youtube.com/watch?v=w4S2D_FveVg
www.livinlovin.gr/%E2%80%9Ccolor-in-the-land-of-our-times%E2%80%9D/
Εικοσιτέσσερις καλλιτέχνες, η τραγική κατάσταση που ζει η χώρα και το βιβλίο -ποίημα Πατρίδα των Καιρών του Γιώργου Δουατζή. Τρεις αφετηρίες, μια συνάντηση, ένας γόνιμος διάλογος.
Εικαστικοί διαφορετικών γενεών, τεχνοτροπιών, προσεγγίσεων, διαλέγουν δίστιχα από το ποίημα, διαλέγονται με αυτό και το μεταμορφώνουν σε εικόνες. Το ποιητικό έργο διαχέεται μέσα από τα χέρια των καλλιτεχνών και παίρνει άλλη μορφή. Ρεαλισμός, εξπρεσιονισμός, εννοιολογική τέχνη, υπερρεαλισμός, αφηρημένη τέχνη, συναντιούνται και ανασυνθέτουν την Πατρίδα των Καιρών, μια πατρίδα με τους νικητές και τους ηττημένους της, με το σκοτάδι και το φως της, με τις μάσκες λύπης της, αλλά και με την ελπίδα της.
Ο Χρίστος Καράς ( 1930) με την αλυσίδα στο λαιμό του Εξαρτημένου Ανθρώπου καταδεικνύει την εξάρτηση τη χώρας μας, ενώ το υποβλητικό πορτοκαλί χρώμα κατατείνει σε ένα μεταφυσικό κλίμα.
Ο Χρήστος Σαρακατσιάνος ( 1937) με τον ιδιόμορφο ανθρωποκεντρικό ρεαλισμό του, δείχνει τους ήρωές του ημίγυμνους, έκθετους, καταβεβλημένους, επιτείνοντας τη συνεχή αβεβαιότητα παρόντων και επερχομένων.
Ο Δημοσθένης Σκουλάκης ( 1939) με ένα πολιτικό έργο του 1967 υποστηρίζει πως δεν έχουν αλλάξει ορισμένα πράγματα από τότε, αναφερόμενος στο κόκκινο του αίματος ενός ανθρώπου που μετατρέπεται ο ίδιος σε κόκκινο όνειρο.
Ο Αχιλλέας Δρούγκας (1940) με τον υπερρεαλιστικό Μετεωρολόγο δείχνει τον πολίτη του σήμερα κεραυνοβολημένο, αλλά ευθυτενή, σαν υπόμνηση αντοχής στα δεινά του τόπου.
Ο Χρόνης Μπότσογλου (1941) αυτοσαρκαζόμενος μας λέει Ξέρεις ποος είμαι εγώ; υπογραμμίζοντας έτσι ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, του Έλληνα.
Ο Στάθης Βατανίδης (1943) εικονίζει μια εμπόλεμη κατάσταση που με μια επαναστατική κίνηση μπορεί και να αλλάξει, με τη νεολαία συμβολισμένη από την κοπέλα με το κόκκινο σακάκι.
Ο Απόστολος Γιαγιάννος (1945) με το άνθος του, ένα αποτρεπτικό σύμβολο - κόκκινο ξόρκι όπως το ονομάζει - ενάντια στην κακή ψυχολογία της εποχής, φέρνει έναν καλὀ οιωνό για το μέλλον.
Ο Γιώργος Λαζόγκας (1945) με μια έντονη χειρονομία σε άσπρο μαύρο σηματοδοτεί ελλειπτικά το κενό του σήμερα που ζητάει πλήρωση.
Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης (1945) με την Πατριδογνωσία του περιδιαβαίνει στα σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν ιστορικά την Ελλάδα, με σύμβολα-κλειδιά τα οποία παραπέμπουν στη θυσία του ατομικού στο συλλογικό.
Ο Παύλος Σάμιος (1948) με τη γεμάτη σύμβολα Χαμένη Πατρίδα του θέλει να δείξει πως η τέχνη μπορεί να διώξει θεριά και δράκοντες αληθινούς.
Ο Μιχάλης Αμάραντος (1953) με την ανθρωποκεντρική ζωγραφική του δείχνει τις φιγούρες του να επικοινωνούν ενοχικά.
Η Ειρήνη Κανά (1954) ζωγραφίζει το παλιό λιμάνι των Χανίων, γενέτειρά της, υποστηρίζοντας πως δεν υπάρχει τόπος πια ούτε για να βρεθείς εκτός.
Ο Γιάννης Μετζικώφ (1955) με την τραγική Μορφή του μας δίνει μια προσωποποίηση της Πατρίδας των Καιρών.
Ο Νίκος Αγγελίδης (1957) μας ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο της Ελλάδας, φωτεινό κι ελπιδοφόρο, οδηγώντας μας στην εξωστρέφεια.
Η Μαρία Γιαννακάκη (1958) μας γεμίζει αισοδοξία με το βλέμμα του κοριτσιού ψηλά, υπονοώντας ότι η κατάσταση της χώρας πρέπει να έχει δημιουργική έκβαση.
Η Μαρία Σκουλά (1963) πιστή στη μεταφορά του ποιήματος σε εικόνα, απεικονίζει καθρέφτες που αποστρέφονται οι γερασμένες ντίβες.
Ο Ανδρέας Κοντέλλης (1966) ζωγραφίζοντας έναν άνθρωπο να χάνεται στο βάθος μιας στοάς και να βγαίνει στο φως, μας προτρέπει να πιστέψουμε στην έξοδο από το τούνελ.
Ο Ανδρέας Νικολάου (1966) θυμίζει τι έφερε δάκρυα στα μάτια των παιδιών και των αθώων, αποδίδοντας ρεαλιστικά έναν από τους αθώους.
Ο Βαγγέλης Ρήνας (1966) με τις ονειρικές μούσες του προτείνει μια ζωή λιτή κι ανάλαφρη.
Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης (1971) με τις παραμορφώσεις του στο έργο Μουσείο της Ακρόπολης μας διηγείται στιγμές διάλυσης θρύλων ολόκληρης ζωής.
Η Μυρτώ Ψυχάκη (1975) χρησιμοποώντας έντονο κόκκινο χρώμα υποδηλώνει την ίδια την ανατροπή που μπορεί να φανεί στους καιρούς που διανύουμε.
Η Μαριάννα Κατσουλίδη (1979) περιγράφει πως η τέχνη χάνεται στη σημερινή εποχή βάζοντας την Αρλεκίνα της, αρχέτυπο παιχνιδιών και παραμυθιών, να μετατρέπεται σε αφημένη γκρι σκιά.
Ο Ιωάννης Μαστερόπουλος (1979) με ένα έργο σχεδόν σπαραχτικό περιγράφει τον στροβολισμό στο κενό μεταξύ εγώ και εαυτού που μας έκανε να ξεχαστούμε, να ξεχάσουμε...
Η Ελεάννα Μαρτίνου (1981) η νεότερη σε ηλικία συμμετοχή, με το έργο της παρουσιάζει τη σύγχρονη μητρόπολη σαν ένα πυκνό πλέγμα ανεξέλεγκτης κατεύθυνσης, έναν λαβύρινθο, όπου καλούμαστε να βρούμε το δρόμο μας.
Παρατηρητές ενός σιωπηλού πολέμου, οι καλλιτέχνες άλλοτε περιγράφοντας την κατάσταση και άλλοτε προσθέτοντας συμβολισμούς και όνειρα, δίνουν μια εικόνα της Πατρίδας των Καιρών. Από τους πιο παλιούς μέχρι τους πιο σύγχρονους, όλοι με κριτική ματιά απέναντι στην πορεία του τόπου, πιστεύουν σε μια ανατροπή.
Το βιβλίο -ποίημα του Γιώργου Δουατζή τους βοηθάει να εκφράσουν την ανησυχία τους απέναντι στα γεγονότα, αλλά και την αισιοδοξία τους προς μια δημιουργική εξέλιξη. Άλλοτε με καθαρές πολιτικές θέσεις και άλλοτε με ρομαντική διάθεση, φέρνουν στο φως ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.
Και το σημαντικότερο, μας υποδηλώνουν με το έργο τους, ότι ο καλλιτέχνης δεν ζει απομονωμένος μακριά από όσα συμβαίνουν στον τόπο του, αλλά είναι εδώ, παρών, σκεπτόμενος, μετέχων και προσφέρων.
Ήρα Παπαποστόλου, Φεβρουάριος 2012
.jpg)
