Tο έργο του Κώστα Σπυρόπουλου δεν απευθύνεται μόνο σε έναν μικρό κύκλο διανοούμενων αλλά προορίζεται για όλον τον κόσμο.
Μπορούμε να το χωρίσουμε σε 4 βασικές ενότητες: στα τοπία του, στα ποδήλατά του (τα λεγόμενα ιπτάμενα ποδήλατα της ίριδας), στην απεικόνιση του αστικού τοπίου και τέλος στον άνθρωπο και την επιρροή που αυτός δέχεται από το αστικό τοπίο.
Γνώστης της βυζαντινολαϊκής μας παρακαταθήκης, ο Κώστας Σπυρόπουλος, στην αρχή χρησιμοποιεί τέμπερα σε ξύλο – μια τεχνική που μας παραπέμπει στην αγιογραφία και άρα σε μια ζωγραφική περισσότερο πνευματική παρά ενστικτώδη. Στη συνέχεια παύει να περιορίζεται στις διαστάσεις ενός τελάρου και προχωράει σε τρισδιάστατες παραστάσεις των θεμάτων του, αξιοποιώντας διάφορα υλικά και μέσα, για να καταλήξει να χρησιμοποιεί ακρυλικά σε καμβά.
Τα πρώτα του έργα είναι κυρίως απεικονίσεις νησιών όπου κυριαρχεί το ελληνικό φως και μαρτυρούν ένα συναίσθημα καταγωγής και πατρίδας. Στη συνέχεια τα ποδήλατα χωρίς αναβάτη εκφράζουν πανανθρώπινα συναισθήματα όπως είναι ο έρωτας και η αγάπη, ενώ ο αστός του και τα τοπία της πόλης εκφράζουν τον άνθρωπο που ποτέ δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα μέσα στα όρια που ο ίδιος θέτει.
Η γραφή του Κώστα Σπυρόπουλου στα έργα αυτά είναι απόλυτα σύγχρονη. Έντονα χρώματα και μία ποπ αισθητική είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε και η “κουλτούρα των μίντια” που χρησιμοποιεί σαν μέσο του δεν είναι παρά η κουλτούρα της καταπιεσμένης μάζας που ζει σήμερα στις πόλεις.
Mπορούμε να πούμε ότι ο καλλιτέχνης μετατρέπεται σε επιλεκτικό καταναλωτή των εικόνων της σύγχρονης εποχής.
Ωριμάζοντας σε μια Ελλάδα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε ένα διεθνές κλίμα που ορίζεται από τη νέα πραγματικότητα που θέλει ολόκληρο τον πλανήτη να μοιάζει με ένα χωριό, ζει την αναπροσαρμογή ενός παλιού πολιτισμού σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα και προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτήν την εποχή οπτικά.
Η τέχνη του δίνει εικόνες του σύγχρονου κόσμου στην εποχή της κατανάλωσης, των media και των μηχανικών τρόπων ζωής. Με σύγχρονα ερεθίσματα από τον κόσμο της διαφήμισης και την Ποπ Αρτ ( από την οποία κρατάει τη βασική ιδέα: δηλαδή το ότι η μαζική, λαϊκή κουλτούρα της μεγαλούπολης μπορεί να αποτελέσει την πρώτη ύλη μιας τέχνης και αισθητικής όπου κυριαρχεί το στοιχείο της αναλωσιμότητας), ο Κώστας Σπυρόπουλος ερευνά μία από τις πολλαπλές όψεις της παραστατικής ζωγραφικής.
Η έννοια της σειράς που προτιμά να χρησιμοποιεί, δημιουργώντας ενότητες, δίνει μια συνοχή και μια λογική στη δουλειά του. Τα έργα του δένονται το ένα με το άλλο, από την αρχή της πορείας του έως σήμερα, γεγονός που μεταφράζεται σε ζωγραφική ποιότητα, ενώ παράλληλα μας αποκαλύπτουν την ταυτότητα ενός καλλιτέχνη με σταθερή πορεία και εξέλιξη.
Εμπνευσμένος καλλιτέχνης, ο Κώστας Σπυρόπουλος είναι αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους της γενιάς του.
Ήρα Παπαποστόλου
