Πέρα από τις αναλύσεις
Δύο γραπτά με έχουν καθορίσει. Η Ασκητική του Καζαντζάκη και το Άξιον Εστί του Ελύτη. Ναι. Ξέρω. Ο πρώτος αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες και ο δεύτερος ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές.
“Προερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο
καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο
το μεταξύ φωτεινό διάστημα
το ονομάζουμε ζωἠ”
(Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική)
“Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν'αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς του ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!”
(Οδυσσέας Ελύτης, Το Αξιον Εστι)
Όμως, δε με νοιάζουν οι αναλύσεις των έργων τους, τα Νόμπελ Λογοτεχνίας ή αν συνδέονται με κάποιο κίνημα. Με νοιάζει που όποτε τους διαβάζω με αγγίζουν το ίδιο ή ακόμα περισσότερο κάθε φορά. Με νοιάζει που ανατριχιάζω με τον τρόπο που χειρίζονται τη γλώσσα.
Το ίδιο νιώθω και μπροστά σε ορισμένους πίνακες ζωγραφικής. Έχω διδαχτεί που να τους κατατάσσω αλλά όταν τους κοιτάω δεν με ενδιαφέρει πότε έγιναν, πως και γιατί, απλά αφήνομαι να νιώσω τον ψυχισμό του καλλιτέχνη. Γι'αυτό και όταν πήγα στο Άμστερνταμ να δω Βαν Γκογκ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου μπροστά στην Έναστρη Νύχτα.
Και αυτό είναι που μου αρέσει στην τέχνη. Δεν χρειάζεται να έχεις γνώση του αντικειμένου για να νιώσεις. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να δουν, να διαβάσουν, να συγκινηθούν. Η τέχνη δεν είναι για μια ορισμένη ελιτ ανθρώπων αλλά για όλους.
Όταν γράφω τα δικά μου βιβλία, δεν σκέφτομαι πόσοι έχουν γράψει και πόσο σημαντικά είναι αυτά που έχουν πει. Θέλω απλά να εκφράσω τις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου συναισθήματα. Θέλω να μοιραστώ τις δικές μου εμπειρίες και διδάγματα ζωής, δίνοντας σημασία στον σημερινό άνθρωπο και τις ανησυχίες του, σε μια γλώσσα απλή και καθημερινή.
Υπάρχουν ιερά τέρατα πριν από μας σε όλους τους τομείς της τέχνης. Αυτό δεν μπορεί να μας αποθαρρύνει από το να κάνουμε τη δική μας τέχνη. Οι εποχές αλλάζουν και βρίσκουν πάντα τους ανθρώπους που θα τις εκφράζουν. Γι΄αυτό και μου αρέσει να γράφω για τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Εκφράζουν μια συγκεκριμένη εποχή. Τη σημερινή. Και πρέπει η δουλειά τους να φανεί σε όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με εμπιστεύονται για να τους προλογίσω και όλους όσους διαβάζουν τα βιβλία μου ή παρακολουθούν τα άρθρα μου. Και για όσους με πολεμούν θέλω απλά να πω ότι ό,τι έκανα δεν το έκανα ποτέ για τα χρήματα αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πνευματική εργασία έχει κι αυτή μια τιμή και πρέπει να πληρώνεται.
Ήρα Παπαποστόλου
