Οι καλλιτέχνες
“Μα καλά”, με ρωτάνε, “πώς μπορείς και κάνεις παρέα με τόσους καλλιτέχνες; Πως τους αντέχεις; Δεν είναι διαταραγμένοι ψυχικά; Δεν είναι νάρκισσοι; Δεν κυνηγάν τη φήμη και τη δόξα;”
Ένα έχω να πω για τους καλλιτέχνες. Είναι η καλύτερη παρέα. Ναι, μπορεί να έχουν μια δόση ναρκισσισμού αλλά καλά κάνουν. Χρειάζεται. Ναι τους αρέσει η δουλειά τους να φαίνεται στις εφημερίδες και τα περιοδικά και καλά κάνουνε. Ναι και να βγάλουν χρήματα θέλουν από τη δουλειά τους και καλά κάνουνε. Και το καλύτερο είναι ότι δεν το κρύβουν όπως πολλοί που τα θέλουν όλα αυτά αλλά ντρέπονται να το δείξουν. Επίσης δεν θέλουν να τους εκμεταλλεύονται και πολύ καλά σκέφτονται. Και τι πάει να πει διαταραγμένοι ψυχικά; Όλοι μας δεν κουβαλάμε λίγη τρέλλα; Πιο συναισθηματικοί και πιο ψαγμένοι είναι. Αν μάλιστα τους φερθείς σωστά στο ανταποδίδουν. Κι από κει και πέρα φυσιολογικοί άνθρωποι είναι όπως όλοι μας. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους ο καθένας. Με την προσωπικότητά του ο καθένας. Και το πιο ωραίο, έχουν πολύ ενδιαφέρον οι συζητήσεις μαζί τους γιατί ξέρουν να εκφράζονται. Και το άλλο; Σε δέχονται όπως είσαι. Όχι σαν μερικούς που ντε και καλά πάνε να σε αλλάξουν. Σε κριτικάρουνε μπροστά σου και πίσω σου και το καλαμπουρίζουνε. Τις πιο ωραίες κουβέντες και την περισσότερη πλάκα την έχω κάνει με καλλιτέχνες. Μπορείς μαζί τους να μιλήσεις καθαρά και σταράτα. Δύσκολοι πολλές φορές μπορεί να είναι, αλλά όσοι γεννούν ιδέες χαρακτηρίζονται δύσκολοι. Και είναι ίσως επιφυλακτικοί μέχρι να σε συμπαθήσουν. Αλλά το ίδιο δεν κάνει και ένας υπάλληλος, ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή οποιοσδήποτε εργάτης; Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να μη δουλεύω με καλλιτέχνες και δεν θα μπορούσα να μην κάνω παρέα με καλλιτέχνες. Όλο κάτι μαθαίνω και όλο καλύτερη γίνομαι. Και τους ευχαριστώ που υπάρχουν. Χαίρομαι κάθε μέρα να βλέπω καινούριες δουλειές και να μου τις εξηγούν, χαίρομαι να γράφω γι'αυτούς, χαίρομαι να τους κάνω εκθέσεις. Χωρίς αυτούς, δεν θα είχα λόγο ύπαρξης.
Ήρα Παπαποστόλου
