Η εικαστική καλλιτέχνης σερβικής καταγωγής Μαρίνα Αμπράμοβιτς, όπως ξέρουμε, δραστηριοποιείται στην Performance Art και είναι γνωστή για τις παραστάσεις της οι οποίες ερευνούν την σχέση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού.
Η τελευταία της έθεση στο Λονδίνο τιτλοφορείται 512 ώρες. Με άδειο τον εκθεσιακό χώρο, το έργο είναι η επαφή της ίδιας με τους επισκέπτες που θα έρχονται να την δουν από κοντά.
Και αναρωτιέμαι: η καλλιτέχνιδα μας δουλεύει κανονικά;
Την είδαμε με μαχαίρια, με σκελετούς, με φέρετρα, με φωτιές, την είδαμε να κόβει τα νύχια της, να κάθεται πάνω σε ματωμένα κόκκαλα, να προκαλεί πόνο στο σώμα της, να χάνει τον έλεγχό του, να μένει σιωπηλή και ακίνητη.
Και είδαμε να γράφονται διθὐραμβοι γα όλες αυτές τις ασυναρτησίες: “η Αμπράμοβιτς εξετάζει την συνειδησιακή κατάσταση του καλλιτέχνη", "η Αμπράμοβιτς ενώνει το παρελθόν με το παρόν”, “η Αμπράμοβιτς γίνεται ο καθρέφτης των συναισθημάτων του κοινού”, “η Αμπράμοβιτς θέλησε να ξεπλύνει και να καθαρίσει την αιματηρή ιστορία και τις αμαρτίες των προγόνων της”.
Μἐχρι που θα πάει αυτή η κοροϊδία πια;
Δεν έχουμε το θάρρος της γνώμης μας να πούμε όχι σ' αυτή τη φούσκα που ονομάζεται Αμπράμοβιτς;
Αισθάνθηκε ποτέ κανείς κάτι πραγματικά όταν την παρακολούθησε; Ή ντράπηκε να πει την αληθινή του γνώμη από φόβο μην τον κακοχαρακτηρίσουν;
Η Αμπράμοβιτς και τόσοι άλλοι για τους οποίους γράφονται τόνοι χαρτιού για να στηρίξουν μια δέα, μια κίνηση, μια πράξη. Ας ξυπνήσουμε! Μας λέει κάτι στην ψυχή μας όλο αυτό; Αν όχι, άντε, για τα σκουπίδια επιτέλους!
Επειδή κάποιος έγινε διάσημος πατώντας στην ηλιθιότητα του κόσμου και στις πλάτες του συστήματος δεν θα τον θαυμάζω κιόλας!
Ήρα Παπαποστόλου