Μέρες αγάπης και μου λείπουν ο αγαπημένος μου θείος Δήμος Σκουλάκης και το σκυλί μου η Πέλυ. Ο θείος μου τουλάχιστον μου άφησε δουλειά να ξεχνιέμαι και να νιώθω ότι βρίσκεται ακόμα δίπλα μου κι ας είναι η καρέκλα του άδεια με το μπαστούνι να στέκεται πάντα εκεί που το έβαζε. Όσο για την Πέλυ έπαψε να αφήνει παντού τις τρίχες της και την υπέροχη μυρωδιά της.
Ο Δήμος ήταν ο αγαπημένος μου θείος αλλά και ο αγαπημένος μου φίλος. Έχω ζήσει σχεδόν όλες του τις στιγμές, δύσκολες και όμορφες. Έχω περάσει ατέλειωτες ώρες στο ατελιέ του όπου ζωγράφιζε ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική. Και έχω μιλήσει μαζί του για τα πάντα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου έμαθε να εμπιστεύομαι τα μάτια μου και γενικά να έχω πίστη στον εαυτό μου. Πίστεψε σ'εμένα και θέλω να πιστεύω ότι μπόρεσα τις τελευταίες του στιγμές να του το ανταποδώσω βοηθώντας τον να κάνουμε μαζί την τελευταία του έκθεση που δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ἐλεγε ότι μόλις γίνει καλά θα συνεχίσει την ενότητα έργων του με πορτρέτα αγαπημένων του προσώπων που έχουν φύγει από τη ζωή. Κατόρθωσε να φτιάξει μόνο την Κατερίνα Γώγου. Τον ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερε - και ήταν πολλά, γιατί ήταν παράδειγμα για μένα με την τόση αγάπη που είχε για τη ζωή.
Από την Πέλυ έχω να θυμάμαι πως κέρδισε τις καρδιές όλης της οικογένειας. Της δίναμε ένα γιαούρτι για να την ευχαριστήσουμε κι εκείνη αντί να γυρίζει το κεσεδάκι καθώς το έγλειφε γύριζε η ίδια γύρω από το κεσεδάκι. Της φαινόταν φαίνεται πιο διασκεδαστικό από το να το τρώει κανονικά. Κι όλοι την βλέπαμε και γελούσαμε. Θυμάμαι πόσο τρισευτυχισμένη ήταν στον κήπο. Μύριζε τα λουλούδια, το γρασίδι, τον αέρα, τα έντομα, τις χελώνες και κυνηγούσε τις γάτες. Πήγαινε και έκανε τις ανάγκες της πίσω από μια συκιά και γίνονταν έξαλλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας οπότε όλο και κάποιος έτρεχε από πίσω και μάζευε. Όσο για τις βόλτες της, έπρεπε να την ακολουθείς εσύ. Σου τράβαγε με τέτοια δύναμη το λουρί που σε ανάγκαζε να πηγαίνεις με τον δικό της τρόπο. Ουσιαστικά σε πήγαινε εκείνη βόλτα αντί να την πηγαίνεις εκεί. Ώσπου διεκδίκησε να μείνει μόνιμα στην Αγία Παρασκευή. Μια μέρα απλά αρνήθηκε να μπει στο αυτοκίνητο και να γυρίσει στην Πανόρμου όπου έμενα τότε. Εκεί κατάλαβα πως είχα αποτύχει σαν μητέρα και ζήτησα από τους γονείς μου να την κρατήσουν.
Ημέρες αγάπης και τους φέρνω στο νου μου γιατί τους αγαπώ ακόμα και θα τους αγαπώ πάντα.
Και υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είναι κάπου εδώ γύρω. Ο Δήμος με τα αστεία του και η Πέλυ όλο και να λερώνει κάποιον καναπέ.
Ήρα Παπαποστόλου
