Κι αν έχει ξαναγίνει;
Πολλοί καλλιτέχνες ζουν με το άγχος του νέου, του φρέσκου, του καινούριου. Δεν θέλουν να έχει ξαναγίνει. Μα πια όλα έχουν ξαναγίνει. Δηλαδή επειδή είσαι παραστατκός ζωγράφος θα πάψεις να είσαι επειδή έχει ξαναγίνει; Αν έχεις μια ιδέα που θέλεις να την υλοποήσεις θα ψάξεις μήπως έχει γίνει σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου για να μην το κάνεις; Θα πάψεις να κάνεις γυμνά γιατί έχουν ξαναγίνει; Θα πάψεις να κάνεις πορτρέτα γιατι έχουν ξαναγίνει; Θα πάψεις να γράφεις γιατι όλα έχουν ειπωθεί;
Οι άνθρωποι λίγο-πολύ τις ίδιες ανάγκες και συναισθήματα θέλουμε να εκφράσουμε με τον δικό του τρόπο ο καθένας μας. Ας κρατήσουμε την προσωπική μας γραφή, αυτό που εμείς είμαστε, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στη φωτογραφία, στη συγγραφή, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο χορό και θα δικαιωθούμε. Ας αφουγκραστούμε την εποχή μας και τον εσωτερικό εαυτό μας, ας πουμε ελεύθερα την άποψή μας, ας κάνουμε έργο αυτό που νιώθουμε, και θα δικαιωθούμε – κι ας έχει ξαναγίνει. Ό,τι και να κάνουμε είμαστε εμείς. Ας κάνουμε λοιπόν μια τέχνη που να είναι ειλκρινής ξεπερνώντας το άγχος των προγόνων μας. Ας σκεφτούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να ξαναγίνει γιατί απλούστατα είμαστε όλοι μοναδικοί και διαφορετικοί.
Ήρα Παπαποστολου
