Εμείς οι γυναίκες πρέπει πολλές φορές να ξεχνάμε τι νιώθουμε και να θυμόμαστε τι άξίζουμε.
Συνήθως μας τραβάν προβληματικοί άρρωστοι άνθρωποι που δεν ξέρουν να μας σέβονται. Κι εμείς τους δείχνουμε άνευ όρων αγάπη και αφοσίωση παρόλο που δεν έχουν να μας προσφέρουν απολύτως τίποτα. Εγωισμός, ζήλια, ταπείνωση. Πολλές φορές και ξύλο! Αυτά δεχόμαστε γιατι από τη φύση μας – σε αντίθεση με τους άντρες – έχουμε μάθει να συγχωρούμε.
Προσωπικά δεν θέλω να συγχωρώ πια. Και θέλω να θυμώνω και να εκφράζομαι. Θέλω να τσακώνομαι όταν με προσβάλλουν και να λέω αντίο σε κάποιον που δεν μου αξίζει. Και θέλω πραγματικά οι γυναίκες να ξυπνήσουμε. Δεν είναι δυνατόν να δουλεύουμε εμείς σαν τα σκυλιά για να φροντίζουμε άντρες που βολεύονται και δεν θέλουν να δουλεύουν. Τί τους χρειαζόμαστε; Για ένα σεξ μια στο τόσο; Τόσο καλό είναι πια για να κολλάμε; Όχι. Απλά κάνουμε υπομονή. Άλλο ένα προσόν μας. Και έχουμε την ελπίδα ότι ο άλλος θα αλλάξει. Δυστυχώς ο άλλος όχι μόνο δεν αλλάζει αλλά γίνεται και χειρότερος. Ευτυχώς υπάρχει ο καλύτερος και μας περιμένει αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να τον δούμε. Ξεπερνώντας τον μαζοχισμό μας. Κι ας έχουμε χάσει μέχρι τότε χρόνια από τη ζωή μας. Υπάρχουν άντρες που θαυμάζουν και σέβονται τις γυναίκες τους. Που δεν μένουν στη μάνα τους. Που ξέρουν να κερνάνε και να παίρνουν δώρα. Που ξέρουν να πουν μια όμορφη τρυφερή κουβέντα. Που δεν μειώνουν τις γυναίκες αλλά τις ανεβάζουν. Που δείχνουν εμπιστοσύνη. Και -το σημαντικότερο - που ξέρουν να αγαπούν.
Ήρα Παπαποστόλου