“Τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα” τραγουδάει ο Δημήτρης Μπάσης στη Μικρή πατρίδα ενώ η Χρηστίδου ερμηνεύει “πριν να έρθεις ήμουνα στον άνεμο φτερό τώρα δέντρο που πολύ βαθιά ριζώνει”.
Η γη (λέξη που προέρχεται από το όνομα της αρχαιοελληνικής θεάς με το όνομα Γαία) έχει μεγάλη σημασία στην τέχνη, από την αρχαιότητα με τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς που συνδέεται κατά κανόνα με το ιερό δέντρο της όπως και με την μεταφορά της ελληνικής μυθολογίας στα αγγεία, με αποκορύφωμα το κινηματογραφικό έργο του 1939 “Όσα Παίρνει ο Άνεμος”, το βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ.
Το δέντρο - αυτό το πολυετές ξυλώδες φυτό που αναπτύσσεται από έναν αυτοστηριζόμενο κορμό ο οποίος στη συνέχεια διακλαδίζεται – έγινε δέντρο γενεαλογικό με ρίζες και παρακλάδια ενώ διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο σε πολλά μυθολογικά και άλλα έργα.
Αυτό το δέσιμο με τη γη γιατί να είναι άραγε τόσο σημαντικό; Επειδή προσφέρει καρπούς και άρα είναι σημαντική για την επιβίωσή μας; Και αν δεν είσαι από κάποιο χωριό ή νησί νιώθεις ή δεν νιώθεις τόσο έντονα τη σημασία της; Προσπαθείς να φτιάξεις τις δικές σου ρίζες κάπου ή αφήνεσαι να είσαι πολίτης του κόσμου; Η σημασία της γης σε γυρίζει κάπου – εκεί από όπου κατάγεσαι – ή σε πάει κάπου μακριά στην δική σου “γη της Επαγγελίας”;
“Τούτη η γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε” τραγουδάνε στα Δωδεκάννησα. Δεν έχουν δίκιο;
Ήρα Παπαποστόλου
