Δεν έβγαλα δύο δύσκολα γαλλικά πανεπιστήμια για να φοβάμαι να πω τη γνώμη μου. Αυτοί οι άνθρωποι με έμαθαν να έχω πάνω απ' όλα κριτική σκέψη – μια καθαρά ελληνική ανακάλυψη. Με έμαθαν να εμπιστεύομαι τα μάτια μου και το μυαλό μου.
Στη ζωή, έτσι όπως την έμαθα, και κρίνεις και κρίνεσαι, ειδικά όταν εκτίθεσαι. Αλλιώς κάτσε σπίτι σου. Δεν είναι δυνατόν να μας μοιάζουν όλα ωραία ή να φοβόμαστε να πούμε την πραγματική μας γνώμη επειδή για οποιοδήποτε λόγο δεν μας συμφέρει.
Προσωπικά, από τότε που άρχισα να εκφράζω τη γνώμη μου καί πόλεμος μου έγινε και αρνητικά σχόλια είχα αλλά το χειρότερο συνάντησα ανθρώπους που δεν ήθελαν να πάρουν θέση.
Πιστεύω ότι όσοι φοβούνται να πουν τη γνώμη τους δεν διαθέτουν την αυτοπεποίθηση που θα έπρεπε να διαθέτουν. Μπορεί μάλιστα και να προσβληθούν αν ασκήσεις κριτική στο έργο τους αλλά καλό θα ήταν σε αυτή την περίπτωση, αντί να θυμώνουν, να μπορούν να το υπερασπιστούν.
Η κριτική πρέπει να υπάρχει, κυρίως η αυτοκριτική, γιατί μας μαθαίνει ότι τα λάθη μας μπορούμε να τα δουλέψουμε και να πάμε δυο βήματα παραπέρα.
Με το να λέμε την αληθινή μας γνώμη για οποιοδήποτε θέμα, μπορεί να υπάρξει και αληθινός διάλογος, μπορεί να υπάρξει αντίλογος και μπορεί και να πιστούμε και για μια διαφορετική γνώμη. Γιατί στο παρελθόν στις εφημερίδες ασκούσαν κριτική για μια έκθεση, για ένα πρόσωπο, για μια κατάσταση; Γιατί τώρα – με ελάχιστες εξαιρέσεις – σιωπούν; Ο φόβος μας κάνει σκυφτούς ανθρώπους. Κι εγώ δεν θέλω να είμαι τέτοιος άνθρωπος αλλά ούτε και να κάνω παρέα με τέτοιους.
Ήρα Παπαποστόλου
( με αφορμή μια παρατήρηση: “αυτά μπορείς να τα πιστεύεις αλλά είναι για να τα λέμε μεταξύ μας και όχι δημόσια”)
