Σύμβολο στην ποίηση και στη λογοτεχνία, η ελληνική θάλασσα - άλλοτε φουρτουνιασμένη και άλλοτε ήρεμη - ήταν πάντα από τα πιο αγαπημένα θέματα των λογοτεχνών, των ποιητών και των ζωγράφων,
Την ακατανίκητη έλξη της θάλασσας για περιπέτεια και «αληθινή ζωή» περιγράφει ο Α. Καρκαβίτσας στα «Λόγια της πλώρης».
«Ναι! την αγαπούσα τη θάλασσα! Την έβλεπα ν’ απλώνεται από το ακρωτήρι ως πέρα, πέρα μακριά, να χάνεται στα ουρανοθέμελα σαν ζαφειρένια πλάκα στρωτή, βουβή και πάσχιζα να μαθω το μυστικό της. Την έβλεπα οργισμένη άλλοτε, να δέρνει με αφρούς το ακρογιάλι, να καβαλικεύει τα χάλαρα, να σκαλώνει στις σπηλιές, να βροντά και να ηχάει, λες και ζητούσε να φθάσει στην καρδιά της γης, για να σβήσει τις φωτιές της. Κι έτρεχα μεθυσμένος να παίξω μαζί της, να τη θυμώσω, να την αναγκάσω να με κυνηγήσει, να νιώσω τον αφρό της επάνω μου, όπως πειράζομε αλυσοδεμένα τ’ αγρίμια».
Αυτή τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση δεν περιγράφει στο έργο του και ο Ανδρέας Κοντέλης;
Ο ζωγράφος δείχνει τον εαυτό του σαν να έχει δώσει μάχη με τα κύματα και βγαίνει από τη θάλασσα αλόβητος, με τη φύση γύρω του να μαρτυρά την ελευθερία μέσα μας αλλά και έξω όσο ασκεί μια ακαταμάχητη έλξη για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.
Τα βράχια, σύμβολο γείωσης, στέκουν εκεί σταθερά κι ας τα τρώει η θάλασσα, για να μπορέσει να σταθεί ο ζωγράφος όρθιος στα δυο του πόδια, κουρασμένος αλλά αναγεννημένος.
Ένα μύνημα αγάπης για τη φύση και άρα και για τη ζωή φέρει πάνω του αυτό το έργο. Το πρόσωπο του ζωγράφου είναι σκληρό και ταλαιπωρημένο αλλά ταυτόχρονα μαρτυρά δύναμη και αποφασιστηκότητα. Άνθρωπος και φύση γίνονται ένα κι ας προσπαθεί ο άνθρωπος να τη δαμάσει.
Σύμβολο μιας τραγικής δοκιμασίας η θάλασσα, με την απεραντοσύνη της, αγγίζει και άλλες έννοιες όπως η κίνηση, ο αγώνας, η αναζήτηση, η αιωνιότητα.
Ο ζωγράφος βγαίνει από αυτήν νικητής μετά από την πάλη του μαζί της που ίσως δεν είναι παρά η πάλλη με τον ίδιο του τον εαυτό.
Ένα εξαιρετικό έργο από τον Ανδρέα Κοντέλλη που μπορούμε να θαυμάσουμε στο Μουσείο Φρυσίρα μέχρι την 1η Μαρτίου του 2015.
Ήρα Παπαποστόλου
