Η Μάνθα Τσιάλιου δουλεύει με ακρυλικά σε καμβά, με μια πλούσια χρωματική παλέτα που δίνει δύναμη και ένταση στους πίνακές της. Γυναίκες καθιστές, ξαπλωμένες μπρούμυτα ή ανάσκελα, με τα πόδια ανοιχτά ή κλειστά, άλλες που βαδίζουν με διάφορους τρόπους είναι μερικά από τα θέματά της όπου σημασία δίνεται στα πόδια και τα παππούτσια τους. Ουσιαστικά η Μάνθα Τσιάλιου φτιάχνει πορτρέτα γυναικών δίνοντας έμφαση στο συναίσθημά τους: η εκκεντρική, η ντροπαλή, η συνεσταλμένη, η αποφασιστική, η γυναίκα-παιδί, η μοιραία γυναίκα, αυτή που έχει συνείδηση της αξίας της, η χαριτωμένη, η χορεύτρια, η δημιουργός, η σοφή, η ρομαντική, η διαισθητική, η αναζητήτρια, η μοναχική, η ηδονική, η ατίθαση, η παιχνιδιάρα, η αθώα, η αυθόρμητη, η γεμάτη περιέργεια… Οι νόμοι της ψυχής περνούν σε ένα φευγαλέο βάδισμα, ήρεμο ή αποφασιστικό, και τα παππούτσια μετατρέπονται σε σύμβολα της ταυτότητας του κάθε θηλυκού.
Δεν είναι η ίδια η ψυχολογία της γυναίκας που εκφράζεται μέσα από τη στάση των ποδιών της και των παππουτσιών που επιλέγει να φοράει; Γυναίκες αμήχανες, χαρούμενες, ντροπαλές, φοβισμένες, αποφασισμένες, περνάν από τον καμβά της, διατυπανίζοντας τον εύθραυστο ή τον δυναμικό τους χαρακτήρα. Γυναίκες της καθημερινότητας, με τις χαρές και τα προβλήματά τους, με τα μίση και τα πάθη τους, με την ευαισθησία ή τη σκληρότητά τους.
Σύμβολο των άπειρων κύκλων της ζωής, η γυναίκα αποδίδεται σε όλες τις εκφάνσεις της, μέσα από μικρές ζωγραφικές ιστορίες, ενώ υμνείται το κορμί και η σεξουαλικότητά της. Η καλλιτέχνιδα γνωρίζει καλά την ερωτική δύναμη που υπάρχει στα γυναικεία πόδια και χρησιποποιεί πολλές φορές τα παππούτσια σαν φετίχ: τα “θεοποιεί”, όπως στις πρωτόγονες θρησκείες, όταν το φετιχ αποτελούσε αντικείμενο λατρείας. Το σεξουαλικό πάθος περνάει στους πίνακές της καθώς και η άγρια, αδάμαστη φύση της γυναίκας. Σε πολλά έργα της η γυναίκα παρουσιάζεται ανεξάρτητη, δραστήρια, γεμάτη ενέργεια και φυσική δύναμη αλλά και ερωτιάρα. Άλλες φορές πάλι παρουσιάζεται με σταθερό βήμα, προσανατολισμένη προς ένα σκοπό.
Η ζωγράφος συμπάσχει με τις γυναίκες της. Έχει κατανόηση για τις αδυναμίες τους, είναι ικανή να βάζει τον εαυτό της στη θέση τους και να υποφέρει ή να χαίρεται μαζί τους, επιχειρώντας να συλλάβει τον κόσμο τους από διαφορετικές οπτικές γωνίες, προσεγγίζοντας τη ζωή με μια αίσθηση παιχνιδιού και χιούμορ. Ξεκινώντας από την περιγραφή της πραγματικότητας και άρα από μια ζωγραφική παραστατική, εκφράζει συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική της, με αποτέλεσμα η ζωγραφική της να εμπερίεχει έντονα το εξπρεσιονιστικό στοιχείο. Γεμάτη ζεστασιά, αγάπη, αποδοχή και ευαισθησία, η Μάνθα Τσιάλιου αγκαλιάζει τις γυναίκες της και με μεγάλη παρατηρητικότητα και μαεστρία εκφράζει την αλήθεια τους, εμπνέοντας το θεατή σε όλα τα επίπεδα: ψυχικό, πνευματικό, διανοητικό, συγκινησιακό.
Η έμφαση στην υποκειμενική ευαισθησία και το ενδιαφέρον για κάθε τι το μυστηριακό που εκπέμπει μια γυναίκα, κυριαρχούν στο έργο της, σε αντιδιαστολή προς το Λόγο, και είναι στοιχεία μιας φύσης ρομαντικής, που ψάχνει πίσω από τα πράγματα. Δεν την εδιαφέρει τόσο η δημιουργία μιας αίσθησης κομψότητας, όσο η αίσθηση της χάρης και της ευθυμίας μιας γυναίκας, γι΄αυτό και δεν χρησιμοποιεί απαλά χρώματα, αλλά πολύ ζωντανά, όσο ζωντανές είναι και οι γυναίκες που απεικονίζει. Οι γραμμές και τα ζωηρά χρώματα δίνουν επίσης την εντύπωση μιας συνεχόμενης κίνησης, της ίδιας κίνησης που χαρακτηρίζει τη ζωή. Η ζωγραφική της είναι ένα είδος γέφυρας ανάμεσα στην ίδια και το θεατή, και το χρώμα μοιάζει να είναι το πιο σημαντικό της στοιχείο. Με τα εκφραστικά της χρώματα, κατορθώνει να αναδεικνύει την αλήθεια μέσα από τη φευγαλέα πραγματικότητα.
Ήρα Παπαποστόλου – Ιστορικός και Κριτικός Τέχνης
