Άνθρωπος και Μηχανή
Έχει περάσει καιρός από τότε που ο Τζωρτζ Όργουελ έγραψε το 1984, από τότε που ο Φίλιπ Ντικ έγραψε Το Ηλεκτρικό Πρόβατο και από τότε που ο Φριτς Λανγκ γύρισε την ταινία Μετρόπολις. Ο πρώτος σκιαγράφησε το ολοκληρωτικό αστυνομικό καθεστώς όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού, ο δεύτερος μίλησε για έναν μισο-κατεστραμμένο από πυρηνική καταστροφή κόσμο γεμάτο ανδροειδή και ο τελευταίος για ένα ψυχρό βιομηχανικό περιβάλλον με διαφορετικές κοινωνικές τάξεις όπου οι μηχανές καθορίζουν τις ζωές των εργατών.
Σήμερα η σχέση ανθρώπου και μηχανής μπαίνει στα έργα πολλών καλλιτεχνών.
Άνθρωποι με αντιασφυξιογόνες μάσκες που παίρνουν σχήματα νεκροκεφαλής μπαίνουν στα έργα του Λεωνίδα Γιαννακόπουλου, σε μία steampunk αισθητική, άνθρωποι, ζώα, μηχανές και κτίρια ενώνονται σε έναν ξέφρενο ρυθμό μεταφέροντας μια εικόνα χάους στα μεγάλων διαστάσεων έργα του Νίκου Μόσχου, ο άνθρωπος και η σχέση του με το σύμπαν και την τεχνολογική εξέλιξη είναι αγαπημένο θέμα στον Αλέξη Σπαθούλα, ενώ ο περίφημος ιταλός street artist Blu με τα άκρως πολιτικά έργα του περιγράφει αυτή τη σχέση ανθρώπου και μηχανής.
Προβληματισμένοι, οι καλλιτέχνες βλέπουν τα μηχανήματα να γίνονται προέκταση του σώματός μας και όχι μέσο βοήθειας στην καθημερινότητά μας. Τα βλέπουν να γίνονται εχθροί μας και να μας μετατρέπουν κι εμάς σε μηχανές, σε μία αισθητική που έχει να κάνει με την κουλτούρα της πόλης.
Πόσο αλήθεια η μηχανή είναι μέσο που διευκολύνει την ανθρώπινη εργασία και πόσο εξαρτημένοι είμαστε πλέον από αυτή; Πόσο μας βοηθά στην αυτοβελτίωση και πόσο μας προκαλεί προβλήματα; Πρόκειται για ένα ακόμη προϊόν; Ή μήπως για ένα φρικτό όπλο; Τελικά, αυτή η αρχέγονη λαχτάρα του ανθρώπου να εξελιχθεί και που για χάρη της ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε ώστε να τα καταφέρει, πού μπορεί να τον οδηγήσει;
Ήρα Παπαποστόλου
