Ήρα Παπαποστόλου - Έργο και Απόψεις

Πιστεύω στον μποεμισμό στην τέχνη και στην ιστορία που γράφουν οι καλλιτεχνικές παρέες μέσα από τις ζυμώσεις που γίνονται. Με χαρά αντικρίζω καθημερινά νέους Έλληνες καλλιτέχνες που προσπαθούν για το καλύτερο και βλέπω τον μύθο του καλλιτέχνη να επιστρέφει Ταυτόχρονα μου αρέσει το γεγονός ότι καμία χώρα πια δεν μπορεί να διεκδικήσει αξιόπιστα τον τίτλο της καλλιτεχνικής Μητρόπολης μιας και όλοι οι καλλιτέχνες, όπου κι αν ζουν, έχουν τις ίδιες δυνατότητες προβολής του έργου τους. Τα πολιτισμικά σύνορα έχουν καταργηθεί και όλοι γνώρισαν την πολυεθνικότητα, την παγκοσμιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την κοινή ιδιοκτησία της καλλιτεχνικής κληρονομιάς. Ωριμάζοντας σε μια Ελλάδα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε ένα διεθνές κλίμα που ορίζεται από τη νέα πραγματικότητα που θέλει ολόκληρο τον πλανήτη να μοιάζει με ένα χωριό, οι σύγχρονοι καλλιτέχνες ζουν την αναπροσαρμογή ενός παλιού πολιτισμού σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα και προσπαθούν να ερμηνεύσουν αυτήν την εποχή οπτικά, χωρίς να φοβούνται τα ιερά τέρατα της τέχνης που προηγήθηκαν. Και αυτό είναι υγεία κατά τη γνώμη μου. Πιστεύω επίσης ότι όταν οι καλλιτέχνες προσπαθούν, οι γκαλερί και οι ιστορικοί τέχνης πρέπει να προσπαθούν ακόμα περισσότερο, πράγμα που ίσως ακόμα δεν συμβαίνει όσο θα έπρεπε. Τεχνοκριτικοί, καλλιτέχνες και γκαλερίστες πρέπει να συνεργαστούν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και οι άνθρωποι πιο πολύ από ποτέ πρέπει να επενδύσουν στην τέχνη, σε μια περίοδο κρίσης όπου η τέχνη ανθίζει, όπου έχουν πέσει οι τιμές και όπου επιστρέφει η απευθείας σχέση καλλιτέχνη – φιλότεχνου. Η κρίση ποτέ δεν τρόμαξε την τέχνη. Αντίθετα, τη βοήθησε να αναπτυχθεί. Και το ίδιο συμβαίνει πιστεύω και στις μέρες μας. Προσωπικά, είμαι υπέρμαχος της παραστατικής – ανθρωποκεντρικής ζωγραφικής, στην οποία η ελληνική τέχνη έχει ιστορία, από την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, αλλά και τη μετέπειτα σύγχρονη τέχνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θαυμάζω και κάποιους αφαιρετικούς ή εννοιολογικούς καλλιτέχνες. Λυπάμαι όμως που δεν βλέπω παραστατικούς καλλιτέχνες στις Μπιενάλε ή στο Μουσείο μας Σύγχρονης Τέχνης ( κι ας είναι ικανό το έργο για τους περισσότερους νέους καλλιτέχνες να διαιωνισθεί χωρίς τα συστήματα προβολής και καθιέρωσης όπως οι μεγάλες Μπιενάλε και τα μοντερνιστικά μουσεία).

Θεωρώ ότι διαθέτουμε μεγάλο πλούτο σε σύγχρονους καλλιτέχνες που πρέπει να φανούν και στη χώρα μας και στο εξωτερικό. Είναι καλλιτέχνες που έχουν να δείξουν πως τώρα είναι η στιγμή που η τέχνη ξαναβρίσκει τις ρίζες της και τη μαγεία της και που προτείνουν στο θεατή να ανακαλύψει από την αρχή τις μορφές μέσα στο χάος της εποχής, την ψυχική του επαφή με την τέχνη και το χαμένο μυστήριο στην τέχνη αλλά και στη ζωή. Ένα μυστήριο που θέλησε να θάψει η εποχή της «ψευτογκλαμουριάς». Με γεμίζει αισιοδοξία το γεγονός ότι οι νέοι καλλιτέχνες παίρνουν σιγά-σιγά την κατάσταση στα χέρια τους, συνυπάρχοντας με σεβασμό αλλά και κριτική ματιά με τις παλαιότερες γενιές. Έχουν πίστη σε αυτό που κάνουν και έχουν διάθεση για εξέλιξη και ωρίμανση μέσα από την αφοσίωσή τους στην τέχνη τους. Τα έργα τους έχουν έντονα τα στοιχεία της αφήγησης, της δημιουργικής φαντασίας, του ερωτισμού, του παραμυθιού, του ονείρου, των συμβολισμών και του μύθου του καλλιτέχνη, αυτού του μύθου για έναν πολιτιστικό ήρωα που φέρνει στο ανθρώπινο είδος νέες ιδέες και που η ζωή του είναι πηγή έμπνευσης για πολλούς. Διαβασμένοι και πολυταξιδεμένοι οι περισσότεροι, έχουν ανάγκη να μετατρέψουν τη γνώση τους, την εμπειρία τους και την αίσθησή τους για τα πράγματα σε εικόνα, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν και πολιτική συνείδηση που περνάει πολλές φορές στο έργο τους. Στην Ελλάδα έχουμε παράδοση όσον αφορά στην ιστορία που φτιάχνουν οι παρέες : είχαμε το ατελιέ του Βυζάντιου, ένα εργαστήρι καλλιτεχνών στους Αέρηδες της Πλάκας όπου σύχναζαν ποιητές και λογοτέχνες, γνωρίσαμε τη “γενιά του Παρισιού” με τους καλλιτέχνες της “γενιάς του ΄60” που οραματίστηκαν μια ασυμβίβαστη “τέχνη για την τέχνη”, καθώς και πολλές εικαστικές ομάδες που έδρασαν την περίοδο 1969-1981 όπως οι Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές, ενώ γνωρίσαμε την “ Έκθεση των Έξι” που πρόταξαν το σύνθημα του Μάη του 68: “ Να είστε ρεαλιστές, να ζητάτε το αδύνατο”. Γιατί να μην συμβεί κάτι αντίστοιχο και σήμερα, από τη γενιά του Μνημονίου; Είμαι αισιόδοξη. Γιατί αυτό που βλέπω να έρχεται είναι μια σύγχρονη αναγέννηση στον κόσμο της τέχνης αφού όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες φτιάχνουν μια τέχνη που είναι ειλικρινής και ελεύθερη πια από το άγχος να ξεπεράσει τους προγόνους της, ενώ παράλληλα διαθέτει έναν οικουμενικό χαρακτήρα.

Ήρα Παπαποστόλου

Δεκέμβρης 2013

I believe in bohemism, art, and the artistic circles that create history through osmosis. Day by day, i welcome the artistic myth -it is coming back, stronger than ever before. Meanwhile, i enjoy the fact that no particular country can exclusively claim to be the artistic metropolis, since all artists, nowadays have an equal opportunity to promote their work. Cultural boundaries have been abolished and everybody, is familiar with multiculturalism, the universality of human existence and the equal rights to the artistic heritage. Contemporary Greek artists, growing up in a country- member of the European Union, in an era that is defined by new realities, such as the process of globalisation, are experiencing the readjustment of an old civilisation through west european standards. They are striving to visually interpret this brave new world without being intimidated by the giants that preceded them. Which, in my opinion, is healthy.

I also believe, that when artists give their best, both galleries and art historians should try to surpass them- which , is not always the case. Curators ,artists and gallerists must cooperate in order to reach the best possible outcome. Peole need to invest in art-now, more than ever. Today, in an era of economic crisis, art is blooming, prices are down and artists are able to re-establish their connection with their audience.Real art is not weakened by the bad economy; On the contrary,art grows because of the crisis.

I am a proponent of figurative-anthropocentric painting,which ,in our country, originates from antiquity and byzantium .This does not mean that i don't appreciate certain abstract or conceptual artists. i just feel that greek representational art is not being promoted enough, in fact, it is absent from Bienalle festival, or even our own museum of contemporary art.( As far as younger artists go, their work should speak for itself, rather than rely on the exposure provided by big festivals and modernistic museums.)

I strongly believe that there are many great contemporary artists out there, whose work deserves to be promoted, much more than it does. These artists have to prove that now is the right time for art to reconnect with its' magic. They provoke their audience to rediscover figures and shapes and get in touch with the mysteries of art and life. Mysteries, that have been buried in our chaotic era of pseudo-glamour.

I am glad to see that young artists are rising u to the occasion, respectfully co-existing with the older generations , without ever being intimidated by them. They believe in what they do and are willing to grow and evolve . Their work is often dominated by eroticism, creative fantasy and story telling, mixing up fairy tales, dreams, symbolism and the artistic myth: The myth of the cultural hero-somebody who provides new ideas to the humankind. Somebody who inspires people with his way of life.

These young artists have studied and travelled a lot - they need to trascend their experience and knowledge into art. Many of them have strong politcal views- and they do not hesitate to express them in their work.

History has often been written by artistic ''gangs''. For example, there was Vyzantios' atelier in Plaka, where poets and artists used to hang out, the 60's generation, that had envisioned art for arts' sake .Or, various groups that were active from 1969 to 1981, such as the ''exhibition of six''. They stood by the May of '68 moto; '' Let us be realists, and demand the impossible''. There is no reason to expect anything less from today's artists, the ''crisis generation''. I am optimistic because i can sense a new renaissance coming up, since more and more artists , freed from the anxiety of having to compete with their anchestors, are able to create honest, universal works of art.

Hera Papapostolou

December 2013

Μετάφραση: Δημήτρης Πολύμερος

Translation: Dimitris Polymeros

Νέα

Πρωτοεμφανιζόμενοι Συγγραφείς

Black Humor

Maya Lunde

Art Athina 2024

Κριτικές για τα βιβλία μου

Βιβλίο - Το δέντρο με τις φωλιές

Βιβλίο - Η γραμμή του ορίζοντος

Μπαλζάκ Δύο νουβέλες, «Το Άγνωστο Αριστούργημα» (Le Chef d’ Oeuvre Inconnu, 1831)

Πελυ Παρουσίαση βιβλίου

Βιβλίο: Γιάννης Τσαρούχης Μαθήματα ζωγραφικής

Επαφή